چگونه هاوکینگ با بیماری اش کنار آمد؟

استیون ویلیام هاوکینگ (زاده ۸ ژانویه ۱۹۴۲) فیزیکدان نظری، کیهان شناس و نویسنده بریتانیایی و مدیر تحقیقات مرکز کیهان شناسی نظری در دانشگاه کمبریج است که کارهای علمی اش سابقه ای بیش از چهل سال دارد.

کتابها و همایش هایش، او را به یک چهره محبوب تبدیل کرده است. در حال حاضر، او عضو جامعه سلطنتی هنر و عضو ثابت جامعه اسقفان دانشمند است.
هاوکینگ مبتلا به بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک بوده و از هر گونه تحرک عاجز است، نه می تواند بنشیند، نه برخیزد، و نه راه برود. حتی قادر نیست دست و پایش را تکان بدهد یا بدنش را خم و راست کند و حتی توانایی سخن گفتن را نیز ندارد.

استیو در سال آخر تحصیل هاوکینگ در آکسفورد در پاگرد پله ها زمین خورده و سرش به زمین اصابت کرده بود.
دوستانش گمان می کردند که این اتفاق ناشی از مستی او بوده است اما این تنها باری نبود که او از پله ها افتاده بود و گاهی هم گره زدن بند کفش هایش برایش دشوار شده بود.

وقتی در پایان نخستین نیمسال تحصیلی یعنی در ژانویه ۱۹۶۳در آغاز بیست و یک سالگی در کمبریج به خانه رفت، پدرش تصمیم گرفت او را برای معاینه به بیمارستان ببرد. نتیجه فراتر از بدترین کابوس هایی بود که ممکن بود به سراغ کسی بیاید.

آزمایش هایی که روی او انجام گرفت علائم بیماری بسیار نادر و درمان ناپذیری به نام ALS را نشان داد.

هاوکینگ به کمبریج بازگشت، به حالت افسردگی سیاه و هراسناکی فرو رفت. چندین ماه به ندرت خانه اجاره ای خود را ترک کرد. تمام چیزی که از این اتاق به بیرون راه می یافت، نوایی بود که از صفحه های موسیقی واگنر گسیل و بطری های خالی وودکا که بیرون گذاشته می شد.

خودش بعدها تعریف کرده است که آن شب دچار کابوسی شد و در خواب دید که محکوم به اعدام شده است و او را برای اجرای حکم می برند و در آن موقعیت حس کرد که هر لحظه زندگی چقدر برایش ارزشمند است.

آنچه به او قوت قلب و اعتماد به نفس بیشتری برای مبارزه با نا امیدی و بدبینی داد آشنایی اش در همان ایام با دختری به نام جین وایلد بود. دختری که در مهمانی سال نو با او دیدار کرده بود، در کمبریج به دیدنش رفت، او فقط هیجده سال داشت.

هاوکینگ در ۱۹۶۵، در بیست و سه سالگی، کار برای دریافت دکتری تخصصی را آغاز کرد، و در ژوئیه همان سال ازدواج کرد.

از اواخر دهه ۶۰ برای نقل مکان از صندلی چرخدار استفاده می کند و قدرت تحرک از همه اجزای بدنش بجز دو انگشت دست چپش سلب شده است.

با این دو انگشت او می تواند دکمه های رایانه بسیار پیشرفته ای را فشار دهد که بصورت اختصاصی برای او ساخته شده و به جایش حرف می زند و رابطه اش را با دنیای خارج برقرار می کند زیرا استیون از سال ۱۹۸۵ قدرت گویایی خود را هم از دست داده است.